Kendine değil, âlimlere uymalı
Bir kimse, din ve dünya işlerinde, kendine yani nefsine tâbi olur, ona uyarsa, perişan olur. Zira din işlerinde kendi bilgisine güvenerek nefsine uyan bir kimse, haram işlemeye başlar. Haram işleyen, zamanla bunlara alışır, alışınca da haramlardan zevk almaya başlar ve dinin emirlerine, yasaklarına ehemmiyet vermez olur. Harama ehemmiyet vermeyenin ise, imanı gider, kâfir olur. Ehemmiyet vermemek, zerre kadar da olsa üzülmemek demektir.
Aklı olan bir kimse, İslamiyet’e uyar, Müslüman olur ve insanlara hizmet eder. Nefsine, şeytana uyan kimse ise, küfre, inkâra kayar. İslamiyet’e uyan Cennete, nefsine uyan ise, Cehenneme gider.
İslamiyet’in temeli, insanın nefsine karşı gelmesi, ona muhalefet etmesi ve böylece kibrini kırmasıdır. Kişinin nefsini kıran en mühim husus ise, herhangi bir kimseye bilmediği bir şeyi sormaktır. Çünkü nefs, bilmediği bir şey de olsa, bunu sormayı sevmez ve istemez. O da benim gibi bir insandır diyerek kendini beğenmeye davam eder. Kendini beğenen, kendi bilgisine güvenen, İslam âlimlerini beğenmez, onlara uymayı reddeder. Bu da onun felaketi olur. Şeytan da kendini beğenmiş, üstün görmüş, kendi ilmine güvenmiş ve neticede kaybetmiştir. Nefs, Allahü teâlânın düşmanıdır. Hadis-i kudside; (Nefsine düşmanlık et! Çünkü, o benim düşmanımdır) buyuruldu.
Demek oluyor ki, nefsi kuvvetlendirmek, onun, mal, mevki, rütbe, herkesin üstünde olmak, herkesi aşağı görmek gibi isteklerini yapmak, Allahü teâlânın bu düşmanına yardım ve onu kuvvetlendirmek olur ki, bunun ne büyük bir suç olduğunu anlamalıdır. Allahü teâlâ, hadis-i kudside buyuruyor ki:
(Büyüklük, üstünlük, bana mahsustur. Bu ikisinde, bana ortak olmak isteyen, büyük düşmanımdır. Hiç acımadan, onu Cehennem ateşine atarım.)
Mal, mevki, rütbe gibi dünya ziynetlerini, nefse uyarak değil, Allahü teâlânın emirlerini yapmak, yaptırmak ve millete, Müslümanlara hizmet etmek için istemelidir. Bu niyet ile istemek ve bunları yapmak ibadet olur.
Allahü teâlânın düşmanım dediği nefse dost olan bir kimse, nasıl Allah’ın dostu olabilir ki! Kişi, ya Allahü teâlânın veya nefsinin dostudur. Allahü teâlâyı dost olarak seçenler, Onun dostları, sevdikleri ile beraber olur. Nefsini dost olarak seçenler de, nefsinin dostları ile beraber olur.
Allahü teâlâ, her türlü nimeti verdiği halde, Ona şükretmemek ve Onun düşmanlarını dost edinmek, ne büyük ahmaklıktır. Bir kimse, Peygamber efendimize İslamiyet nedir diye sual edince; (Allahü teâlânın emirlerine saygılı olmak, hürmet göstermek ve mahluklarına şefkatli olmaktır) buyurmuşlardır.
İyinin ve bilhassa doğrunun düşmanı çoktur. En başta şeytan ve nefs düşmandır. Allahü teâlânın, Âdem aleyhisselamdan Muhammed aleyhisselama kadar gönderdiği dinlerin hepsi, hep insanın nefsine uymaması, daha doğrusu nefsin, bir düşman olduğunu anlatmak ve anlamak içindir. İslamiyet de, nefsin, Allahü teâlâya düşman olduğunu, Allahü teâlânın da nefse düşman olduğunu bildirmek için gelmiştir. Nefse uymak, nefsin arzularının peşinde koşmak, nefse kul olmak demektir. Din büyükleri; “Teberri etmedikçe, tevelli olmaz. Yani uzaklaşmadıkça, dostluk olmaz” buyurmuşlardır.
Bir kimse, doğudan uzaklaşmazsa batıya, batıdan uzaklaşmazsa, doğuya yaklaşamaz. Düşmandan uzaklaşmayan, dosta yaklaşamaz. Nefsinden uzaklaşan, Allahü teâlâya, Allahü teâlâdan uzaklaşan da, nefsine kavuşur. Allahü teâlâya kul olanlar, Onun arzu ettiği, razı olduğu yerde buluşurlar. Nefse ve şeytana tâbi olanlar da, nefsin ve şeytanın içinde olacağı yerde buluşacaklardır.
Allahü teâlâ, bu dünyaya, insanın nefsini azdırdığı için, yarattığı günden beri, hiçbir gün rahmet nazarı ile bakmamıştır. Çünkü nefs, çok mal mülk ister, nefs şöhret ister, nefs başkanlık ister, emir vermek ve herkesin kendine boyun eğmesini, hatta Allah korusun ilah olmak ister. Allahü teâlâ, Kur’an-ı kerimde nefsin bu isteklerini, doymak bilmeyen bir hayvana benzetiyor ki, bu hayvan ne yese doymaz. Bunun şerrinden kurtulabilmek için, nefsinin şerrinden kurtulmuş olanlarla beraber olmak lazımdır. Yani ehl-i sünnet âlimlerinin, evliyanın kitaplarını hayatlarını okumak lazımdır. Nefs, insanlara rehberlik eden, yol gösteren bu âlimlere uymak, tâbi olmak istemez ise de, kurtuluşu da, bunlara uymakta ve bunlarla beraber olmaktadır.
Netice olarak insan, kendine değil, ehl-i sünnet âlimlerine tâbi olmalı, onların kitaplarında yazdıklarına uymalıdır. Böylece kişinin, işi de, ahlakı da düzelir. Nefsine uyan kimse ise, lüzumsuz şeylerle uğraşarak, dolap beygiri gibi dolanıp durur ve sonunda helak olur.
Kaynak: www.osman-unlu.com